Müsveddeler
Asıl söylediklerim müsveddelerde
Buruşturulmuş kalpler
Üstlerine kar yağmış sevda delilikleri.
Menekşe soluğunda bir açımlık, bir ölümlük hayat.
Üstünde gezindiğim taşlar
Kokladığım gece ve kucakladığım bulut.
Asıl söylediklerim yapraklarda ve dal uçlarında
Göğermiş ve açmakta olan ne varsa…
Sevinç Çokum
2010
Yitik Tren
Böyle yitik değildi eskiden,
Çıkardı karşınıza olmadık bir yerde
Upuzun bir tren.
El sallardınız
Hiç görmediğiniz yüzlere
Öylesine bizden.
İstasyonlar hüznün şiiri
Yolcular ıpıslaktı.
Bir yağmur bulutunca gelirdi insan yüküyle
Bir yağmur bulutunca ağlardı.
Giderdi bir mercan köşkün içinden,
Kâğıttan yıldızları, yaldızdan etekleriyle…
Şimdiyse gökdelenler, fabrikalar
Ve daha bilmem neler…
Şehrin boyası silindi.
O resmi yapmıyoruz demek ki…
Hattın uzağındayız artık.
Sevinç Çokum
2007
Dedem Ve Devesi
Gözleri sürmeli bir deveymiş
Hiç görmediğim dedemin yoldaşı..
Boncukları, püskülleri, takılarıyla
Hazırmış uzun, kurak yolculuklara
Ençok sevgileri taşırmış sırtında yollar boyu
Anlatıla gelmiş soldurucu sevdaları,
Tez veremle biten o aşkları..
Geçmiş zamanlarda solgun sarı bir şehir
Fıstık ağaçları ve masallar
Oralarda gözlere mil çekermiş güneş
Yağmurla giyinirmiş insanlar, yağmurla büyürmüş.
Ardında babamın çocuk gövdesi yiterken
Bir nehir gibi kıvrıla büküle
Yol alırmış kafile.
Dedemin devesi salınan çıngıraklarıyla
Bırakırmış türküsünü ağıt rengi havaya ve rüzgâra.
Fenerlerle, çıralarla donanmış
Bir de gökte yıldızlar, yıldızların sönmüş izleri
Say ki düğün alayı
Yürürlermiş kırk yamalı çarşılara doğru
Bilinmez yazgıların çektiği çizgide…
Babam yıldızlarla dost, ayla yaşıt
Gecelere tutunurmuş.
Sararmış ıssızlığı fıstık ağaçlarının yorgun kolları
Eski bir müneccimin bakışlarınca gök derin, gizemli
Kalbin rasathanesinden gözlermiş o felekleri, sırları
Ve birgün yalnız başına dönmüş o soylu deve
Bir salgın alıp gittiğinden dedemi tezi tezine…
Hikâyesi kumlara ve sulara yazılıdır
Onunla aramızda uzun, kanlı bir yüzyıl
Genç ölse de zaman kadar yaşlıdır artık
Derler ki mezarı Cizre’dedir
Sınırların konduğu
Akşamları yıldızların indiği yerde…
Sevinç Çokum
2004
BİR ŞEYİN KOPMASI
Benden sonrasını biliyorsun
O kadar zor değil!
Hergün nasıl yaşıyorsan öyle yaşa.
Güvercinleri doyur benim gibi
Ya da bir taş at suya izi kalmasa da
Gör herşeyi yerli yerinde
Uzun gemilerin ardından bak!
Bir simit al halk içre Eminönü Meydanından
Şiir okuyan güneş yüzlü bir adamı dinle kalabalıkta
Gülümse hatta
Islanmasın gözlerin…
Bir çiçeği kokla dünyaya yeni gelmişçesine
Adı şebboy olsun mesela rengi beyaz
Yahut sarı kadifeleri
Bilirsin o Hintli çiçeği nasıl sevdiğimi
Hergün dirhem dirhem yaşanılan bir haldir bu
Ağulu tadıyla yapışkan çıkmaz, rengi ağarmaz..
Bir şeyler yaz defterine içten olsun
Bir şarkı dinle şöyle eskilerden
Yasla sırtını İstanbul’a yasla!
An gelir dal bırakır çiçeğini
Çiçek mi yoksa ?
İşte bir şeyin kopması düşmesidir bu..
Benden sonrasını biliyorsun
O kadar zor değil
Hergün nasıl yaşıyorsan öyle yaşa…
Sevinç Çokum
2004
Kudüs’te Bir Akşam
Kudüs’te dar bir sokak
İki Süleyman’ın buluştuğu tarih
Bir yufka yürek, bir ekmekçi kadın
Güçlü kralların muhkem duvarları dibinde
Ve küçük haylaz çocuklar aralık dişleriyle
Süt kokuyor tenleri alınları ıslak
Bana birşey anlatıyorlar
Belki bir dev masalını çocukça
Ömer’in devesi geliyor bir de kölesi
Şehri kucaklıyor bir uçtan bir uca
Ömer’in adil yüreği
Kudüs’te bir akşamın solgun ışıkları
Kubbetüs Sahra’dır akşamı nakışlayan
El ayak çekilirken
Kuşlar kuş diliyle ötüşürken
Eski Kıble’nin orada
Tam orada
Jerusalem Jerusalem
Kanlı bir gün batımını ardına almış
Giyimli kuşamlı
Ve silahlı
Sevinç Çokum
2004
HİÇBİRŞEY
Hiçbirşey anlamlı değil
Söylenmemiş söz
Yazılmamış sayfa kadar
Sanki yelken açmış bir tekne
Yalnızlığın beyaz
kumaşından
Bir çalkantılı suda tek başına
Gider de gider
Sanki karanlığa direnen yıldız
Güçlü ve parlak
Geleceğe tutkun geleceği bekleyen
Hiçbirşey anlamlı değil
Söylenmemiş söz
Yazılmamış sayfa kadar
Sevinç Çokum
1999
PARÇALAR
dalgaların kırıp ufaladığı taşlar gibi
habire yonttunuz birbirinizi..
böylece benzeştiniz
ya da öyle sandınız
bir bütün olma çabasıydı bu
parçanızı tanımadan..
Sevinç Çokum
1998
K İ M
Ürperir yalnızlığı sokakların
Dökülür mayıs karanlığı biteviye
Bir çığlıkta bölünür orta yerinden ilkyaz
Bu hüzün ne?
Bu tutsaklık niye ?
Kim vuruyor sessizliğin kapılarını ?
Sanki bin kişinin soluğu var içimde
Kağıtlarda bulanık,belli belirsiz
Bu yağmur ne ?
Bu korku niye ?
Her gece aynı anda gelip te geçen tren
O uzun gülüşlerin ansızın çiğnenişi
Kim yakarır ellerime
Kaçak ve yorgun
Ne diye ?
Sevinç Çokum
( 13 Eylül 1972 Çarşamba Başkent Gazetesi)
S A P L A N T I
Gün ışığına dönememek korkusu değil bu..
Bezginliği yaşamanın, bitkin ve suskun.
O kadınlar bir çiçek ezilmişliği
Yaban düşlerinde belirsizliği kurtuluşun.
Planktonlar gibi durgun, kımıltısız
Avuçlarında örtülü dilsiz asırlar
Gece balçık, saplantı yüreklerinde
Hiçliğin ortasında güpegündüz o kadınlar…
Bir bakır aydınlığında tazelenen şarap
Eğik omuzların mermer soluğu
Kaldırır başını uykusundan bir yılan
O kadınlar kul gülümsemesinde kuşkulu..
Değiştiremeden zamanı yitirivermek
Anlamı yok morun, pembenin
Gün ışığına dönememek korkusu değil bu
Hep aynı çıkmaza yeniden dönmek…
Sevinç Çokum
(26Temmuz 1972 Başkent Gazetesi)
Y I L G I N
Başını alıp giden güneş mi yıldızlar mı
Rıhtımlara düğümlenmiş nicedir zaman
Yorgun şehrin akşamsı seslerinde
Gün tarlası duman duman…
Her ağacın yıkımıyla
Yalnızlığı büyüyor suskun toprağın
Üstelik açılmış ellerim sonbahara
İçimde özlemi, kımıltılı bir yaprağın.
Peşpeşe yağmurlar gelse
Ve ben yılgın bir kuşun ölümü olmasam
Masmavi bütünlüğünde yakarışın
Bölük bölük bulutlanıp sızlanmasam…
Sevinç Çokum
1972
